Een dame met een missie
Niels en Carolien een heerlijk, vlot stel, hij opgegroeid op een boot, uh…schip ;), zij opgegroeid aan wal, in Werkendam.
Voor hem begon het in 2013 bij de Oranjefeesten in Werkendam, daar was het te doen. Althans, voor hem, voor haar zat er nog een verhaal voor.
Een verhaal van een dame met een missie. Lees je mee in onderstaand BLOG?
Een dame die op weg naar school, het Florijn College, in de Brabant lijner, de 401 richting Breda, hem al eens had gespot.
De bus die, bij gebrek aan een trein, de enige uitweg bood en waar dus heel Werkendam in te vinden was. Zo ook haar missie. Zij die haar schoolvriendin al had toegefluisterd “kijk hem, dat is mijn missie” en zo zat haar missie daar nietsvermoedend in de bus. “Hoi”, zei zij, “hoi”, zei de missie en daar bleef het wel bij.
Echt indruk had ze nog niet gemaakt en dat leek in eerste instantie zo ook nog wel even te blijven. Bij de Oranjefeesten in Werkendam, hét feest van het jaar in Werkendam, dat tevens met Kermis ook het enige feest is, daar in de feesttent op het plein bij het zwembad, daar was het te doen, jong en oud, hele generaties waren in de tent te vinden. 3 dagen lang groot feest, serieuze business.
De Oranjefeesten kwamen ten einde en de missie had nog steeds niet toegehapt, maar wat niet is, kan nog komen en 2 weken later op een zondag bij oma pakte hij zijn telefoon.
Met vrienden had hij uitgepluist wie ze was en zo was daar een eerste berichtje via Facebook Messenger.
“Hé Carolien, ik zou jou nog een keer een berichtje sturen, hoe is het?” En ja hoor, daar was hij, de missie meldde zich. Het was op Moederdag en daar zaten ze beiden bij oma, berichtjes te sturen. Zij met rode wangetjes, ze was blij. “Ja, goed en met jou?”
Telefoonnummers werden uitgewisseld en er werd afgesproken voor de week er op. Zullen we een rondje lopen, vroeg hij? Dat was goed, bovenaan de Werkse Dijk spraken ze af. Te voet gingen ze er heen, maar niet voordat zij eindeloos had geappt met een vriendin, wat zou ze aan doen? Dit of dat? Het werd waarschijnlijk een zwart jurkje, zwart, een kleur die ze destijds veel droeg.
En daar kwam hij, de missie, in polo, spijkerbroek en witte gympen, zijn haar zorgvuldig in de Taft. Taft 2, omdat je niet, net als nu, Taft 15-potje orkaankracht hebt, lak erover, zonnebril op en gaan.
Die zonnebril die gelijk het eerste was wat haar op viel, dat grijs-zwarte ding- wat was díe ouderwets, echt spuug en spuuglelijk. Maar goed…
En zo liepen ze daar aan het begin van de avond ongemakkelijk met elkaar op de dijk. Zij die het over een schoonbroer had, hij die erom moest lachen, zwager heet dat… het was allemaal héél spannend. Zij die zei dat ze bovenaan de dijk wel alleen naar beneden ging, alleen, omdat de buurtcontrole heel hoog is en anders ie-de-reen er van wist. Op neutraal terrein werd ze afgezet.
Maar ondanks dat het ongemakkelijk was en de zonnebril lelijk was, kwam er wel een vervolg. Hij stelde voor om naar het strandje te gaan, lekker aan het water-dat paste bij hem. Zij vond het eigenlijk niks, heel Werkendam zat er…maar ja voor een missie moet je wat over hebben en zo besloten ze samen op de fiets naar het strandje te gaan. Hij op zijn zwart-grijze Batavus en zij op de fiets die hij spuuglelijk vond, haar crème witte Johnny Loco fiets, de lelijkste fiets ever volgens hem en de mooiste fiets ever volgens haar. Slechte zonnebril-slechte fiets, het stond 1-1…
Op 2 juni trouwden ze aan het, hoe kan het ook anders, water.
Een heel fijn stel leveranciers mocht invulling geven aan hun grote dag: JLooFotografie, WeedaMedia, Bloemmijntje, Rosanne de With
Niels en Carolien, bedankt voor jullie vertrouwen!
Goedemorgen lieve Mieke, The day after...wij willen jou nog even ontzettend bedanken voor de mooie ceremonie. Iedereen vond het prachtig! Liefs, Niels en Carolien
