De lente komt er aan
Ik zag wat jij niet zag- de lente
Verscholen onder een dikke laag sneeuw
Ik zag wat jij niet zag- kracht
Zij het nog in kwetsbare vorm
Wij voelden wat we beiden eerst niet zagen
Ik bij jou en jij bij mij
Een begin zonder einde
Niet gedacht, niet verwacht, wel gekregen
Seizoenen doorstaand
Inmiddels in volle groei en bloei
Klaar om te ontvangen en te geven
Een liefde, een naam en een eigen leven
De lente komt er aan
Niet ieder bruidspaar leert elkaar in de lente van het leven kennen, soms is het donker en koud, is de wereld beangstigend en weet je niet meer hoe verder…
Dit bruidspaar leerde elkaar in de symbolische winter van het leven kennen, overleefde de winter en kwam samen tot bloei.
Hij was het die de ceremonie wilde uitkleden tot een bijeenkomst van 5 minuten,
zij wilde de liefde en verbinding vieren en vond dat 14 jaar samen wel meer verdiende dan een timer afgesteld op 5 minuten en zo schreef ik voor hen een maatwerkceremonie met een snufje hem en een snufje haar.
Voor hem rekening houdend met de duur en voor haar vol op verbinding, inhoud, diepgang en poëzie. Ook zo kan liefde gevierd worden.
Op die gure momenten in november, was het koud, koud buiten én koud binnen, de wind waaide en de kou kon een snijdende, diepe pijn veroorzaken, de bomen hadden geen bladeren meer en de takken hingen er droef bij.
Bepaald geen decor dat bloei, groei en verbinding ademt.
Het decor was in winterstand, heel heel diep van binnen, was de lente in voorbereiding, uiterst kwetsbaar en ontzettend pril, maar diep van binnen was ze er.
Dit was het decor van de ritten in de zwarte Mercedes, de zwarte taxi die haar iedere week op vrijdag naar huis bracht en op zondag weer naar de kliniek terugbracht.
Hij die zich eerst bij de kliniek moest melden om te horen wat er kon gebeuren en hoe dan te handelen. Hij die er de eerste ritten wel mee bezig was, wat als…hij die, nadat er die eerste keren niets gebeurd was, dacht…nou…dan komt het vast wel goed.
Zij die achterin zat, achterin, omdat ze het spannend vond, later, naast hem.
Hij, die Radio 2 draaide, OMG-wat moet ik hier-mee? En dan de diepte interviews op zondagavond…zij werd er héél akelig van.
Eerste gesprekjes die voorzichtig begonnen, gesprekjes die maanden op zich lieten wachten. Zij die op dat moment wel met andere dingen bezig was en niet op zoek was naar de liefde.
Maar de maandenlange ritten 2 keer per week 2 uur enkele reis, zorgden voor een verbinding, er kwamen voorzichtig wat gesprekken op gang. Zijn loyaliteit aan de mensen die belangrijk voor hem zijn, de loyaliteit aan zijn normen en waarden, zijn visie op de wereld was het die haar opviel, verfrissend, rustig en vernieuwend, zo anders dan die van haar. Mondjesmaat werd er gedeeld, na maanden waren er mooie gesprekken.
Zij die voelde dat ze hem leuk begon te vinden, hij die stille jongen waar ze niets mee had. Hij, de man met de donkerblonde krulletjes, toen nog zonder baard. Ze waren er allebei niet mee bezig en waren beiden elkaars type niet, maar wat niet is, kon nog komen, evenals de lente die haar opwachting zal maken na de winter.
En toen op een zondagavond terug van huis naar de kliniek was die er de vraag…moeilijk dat wel, maar ze moest het weten: op wat voor meisjes hij viel.
Blond, blondines….nou ja…dacht zij kijkende naar haar haar…laat dan maar zitten. Die rit op de parkeerplaats bij de kliniek bij het uitstappen, “ik moet je toch wat vertellen”, naakter en kwetsbaarder en tegelijk krachtiger kon ze niet zijn, “dit is totaal niet de periode van mijn leven”, vervolgde ze “ik weet het niet zo goed, maar ik vind je leuk”.
De reactie van hem had ze totaal niet verwacht, een kus, een kus op haar mond- want wat als je in staat bent om alle ruis weg te denken, wat als je die donkere haren niet ziet, wat als je naar de laag eronder kunt kijken en om met de woorden van hem te spreken, de binnenkant wél je type is, wat dan…
Hij die om met zijn woorden te spreken veel meer zag dan een dood musje, diep van binnen een sterke vrouw zag, een vrouw die wilde bloeien, de lente wilde voelen en wilde vieren en vooruit wilde, hard voor zichzelf en zacht voor de omgeving. Een musje met een heel groot hart met wijd gespreide vleugels, zo veel te geven en zo een wens om te vliegen, maar toen nog even niet.
Hij, die niet zo een wegloper is, ook niet toen hij de eerste aanvallen zag, zich achter zijn oren krabde, een kussen onder haar hoofd legde en een dekentje over haar heen legde, hij …, ook al mocht hij gaan, hij zette koffie voor zichzelf en bleef.
Bleef omdat hij niet wist waarom hij zou gaan, diep van binnen voelde dat het klopte, dat er groei en bloei in het vooruitzicht lag, met het diepste vertrouwen in de lente, die net als ieder jaar haar bestemming niet zou ontgaan en de winter zou opvolgen.
En omdat groei niet te remmen valt, kwam ook hier de lente, langzaam en voorzichtig zich ontworstelend aan een verstikkende deken van sneeuw. De lente die steeds krachtiger zichzelf liet zien, haar mooiste bloemen toonde en de winter achter zich liet.
In alle opzichten zijn ze gegroeid, samen volwassen geworden, de steadiness van hem die veiligheid en een thuis biedt, een rustige haven om te aarden, zodat zij kan groeien, dromen kan najagen en kan bloeien.
In de winter ingestapt en nu samen de seizoenen vierend.
Zo verschillend, maar diep van binnen zo hetzelfde, met de liefde als constante factor, liefde die alle veranderingen en groei, alle seizoenen wist te overleven. Verschillen die wegvallen door de gelijkenis diep van binnen.
Liefde die meer is geworden door het te delen, liefde die in september ook echt tot leven komt, een gezicht heeft, een naam draagt, een liefde die bestand is tegen de seizoenen, een liefde voor het leven… de lente komt er aan.
